Antoni Walerych

Biografia

Antoni Walerych

Urodzony: 1952 w Poznaniu
Zmarł: 2017 w Poznaniu
Studia: PWSSP w Poznaniu (rzezba w pracowni prof. M. Więcek-Wnuk i J. Kopczyńskiego.)

Rzeźba zmienia się...

Rzeźba zmienia się - rośnie - jak świat wokół nas, o nowe, nieprawdopodobne przestrzenie bytu. Tego "tu" i tego "tam" nie sposób ogarnąć, zdefiniować.

To szaleństwo wyobraźni każe Antoniemu Walerychowi brnąć w czarne i czerwone zmagania, ciąć przestrzeń ogniem i błyskiem metalu. Każe Mu okiełznać formę - nadać jej nieograniczone treści, wydobyć melodię z przenikających brył piękna i grozy trwania. Być sobą.

Twórczość Antoniego Walerycha jest rozpoznawalna i ceniona.
Świadczą o tym liczne nagrody i realizacje.
Od wielu lat jest konsekwentnym twórcą rzeźb bezbłędnie organizowanych, pełnych dynamiki i bliskich nam treści, zarówno w sensie trwałych faktów jak i zwiewnej, ulotnej rzeczywistości ludzkich doznań estetycznych oraz intelektualnych, ujawniających tajemnice coraz to nowych znaczeń. Trzeba to przeżyć - obejść wokół bogactwa tych dzieł i dostrzec spójność jego rzeźby i malarstwa.

To istotna wartość Jego twórczości, która pozwala poczuć świat rytmów, nawarstwień kształtów, dźwięków przestrzeni, logiki konstrukcji z niepojętym urokiem gry. To niezwykła cecha pasji nieustannej konfrontacji wyobraźni i faktu.

W autorskim wydaniu Antoniego Walerycha jest to wyjątkowy koncert, który polecam wszystkim ludziom wrażliwym na piękno.

art. rzeźbiarz Anna Rodzińska
Poznań, Sierpień 2016

Waldemar Idzikowski o Antonim Walerychu

Twórczością i życiem Antoniego Walerycha kierują pewne cechy charakterologiczne, które stanowią o Jego osobowości. Przede wszystkim mam na myśli wrażliwość, spontaniczność, absolutną szczerość wypowiedzi artystycznej, wynikającą ze szczerości w stosunku do siebie jaki i do drugiego człowieka.

Wymienione cechy w połączeniu z kultowym stosunkiem do kobiety pozwalają tworzyć rzeźby emanujące specyficznym klimatem, odbieranym przez naszą podświadomość, lub wręcz drażniące fizycznie nasze zmysły.

„Kobiecość” A.Walerycha czytelna w jego pracach mimo daleko idącej transformacji to nie tylko stosunek do ciała, a może przede wszystkim filozofia widząca kobiecość jako symbol wszelkiego ŻYCIA, symbol trwałości czy kontynuacji. To również symbol wszystkich naszych często bardzo intymnych odczuć, uczuć czy przeżyć.

Tak rozumiana „kobiecość” pozwala A.Walerychowi na daleko idącą deformacje ciała kobiecego, na swobodne operowanie bryłą aranżującą przestrzeń, nadając im piętno swej indywidualności.

Jego twórczość nie jest manifestem czy demonstracją za czymś czy przeciwko czemuś, jest wynikiem olbrzymiego ładunku emocjonalnego podbudowanego temperamentem, który waży na jego życiu i twórczości.

Świadomie obnaża swoje intymne wnętrze, sferę prywatności przeżyć nie bojąc się ingerencji czy niewłaściwej oceny profana. W tym przejawia się kolejna cecha Antoniego pogoda ducha i pozytywny stosunek do życia i ludzi.

Chęć dania z siebie jak najwięcej w imię zafascynowania życiem i jego symbolem KOBIETĄ poparta wspaniałym wyczuciem bryły i przestrzeni rzeźbiarskiej pozwala mu tworzyć obiekty o nieprzemijającej wartości.

Antoni spolegliwy

Wyzwala przestrzeń, po czym ogarnia ją stalową formą, delikatnie, nieśmiało, niemal czule. Stal – materia twarda, której zastosowanie w historii budzi grozę – w wielkich łapach Antoniego staje się melodią. Najważniejsze cechy przynależne jego robocie to prostota, asceza, uczciwość przekazu, ludzka skala w odbiorze. Chaos stalowych strun oswaja, łącząc je złotem. Swobodnie wykorzystuje trzy wymiary, by zyskać czwarty – przestrzeń dla muzyki.
Szlachetność w niezłomności wyboru sprawia, że w pracach Walerycha nie ma Antoniego... jest rzeźba.

Henryk Starikiewicz